Трашчотка
МАЙСТАР-КЛАС
ТРАШЧОТКА
--А чый гэта хлопец?
Спакон веку менавіта такое пытанне гучыць з вуснаў вясковых людзей пры сустрэчы з незнаёмым чалавекам. Чамусьці рэдка пытаюць: хто гэта? Імя чалавека застаецца ў памяці аднавяскоўцаў. Але… Прыходзіць новае пакаленне, яшчэ адно, яшчэ… Імя сціраецца, а справы, учынкі чалавека застаюцца.
--А хіба вы не ведаеце? Дык гэта ж сын Іллі Рыдзецкага, майстра-цесляра, мясцовага сталяра. Мікалай Ільіч.
-- Во як! Глядзі ж ты, які вырас, як на бацьку падобны. А як да дрэва адносіцца? Ці робіць такія рэчы, як бацька?
--Клас хлопец. Майстар.
У самым пачатку лістапада бягучага года на базе ДУА “Рычоўскі дзіцячы сад-сярэдняя школа” адбылося мерапрыемства раённага маштабу—пасяджэнне метадычнага аб’яднання настаўнікаў працоўнага навучання ў форме майстар-класа. Майстар-клас—гэта адукацыйнае мерапрыемства, на якім майстар вучыць калег таму, што ён умее рабіць сам. Прынцып —“Я ведаю, як гэта рабіць. Я навучу вас”.
У школьнай майстэрні сабралася больш дваццаці вопытных настаўнікаў працоўнага навучання. Кіраваў працэсам, а значыць майстар, Рыдзецкі Мікалай Ільіч. Пачалася праца. Задача—выраб музычнага інструмента--трашчоткі. З якім задавальненнем нашы настаўнікі працавалі! Драўляныя нарыхтоўкі ў іх руках набывалі выразныя формы. Але ж галоўнае было на іх тварах: запал, энергія, маладосць, бляск у вачах. Безумоўна, у гэты час яны былі самымі шчаслівымі. Час перастаў для іх існаваць.
Мерапрыемства падыходзіла да завяршэння, а майстры і не думалі спыняць сваёй працы. Вось яно, прызначэнне настаўніка: бачыць прыгожае, тварыць на радасць сабе і вучням і атрымоўваць ад гэтага задавальненне.
--Мікалай Ільіч, Вы самі навучыліся вырабляць трашчотку ці нехта навучыў?
--Бацька. Даўно, яшчэ калі я быў падлеткам, мы з бацькам пасвілі статак. Ён не мог сядзець склаўшы рукі, заўсёды нешта рабіў. Гэта былі і гітары, і балалайкі, і дудачкі. Вырабляў мэблю, кросны, сталярнічаў. У вёсцы і зараз можна знайсці зробленыя яго рукамі прадметы сялянскага побыту.
Вось так звычайная, забытая ў народзе трашчотка набыла новае аблічча. Яна аб’яднала настаўнікаў раёна, працягнулася сонечным промнем да сучаснасці, звязала некалькі пакаленняў. А ці думаў тады, пасвіўшы статак, Ілля Мікалаевіч, што кіраваць працэсам па вырабу яго трашчоткі на раёным узроўні будзе сын? Разляцеліся трашчоткі па ўсім раёне.
Так у жыцці і адбываецца: людзі заўсёды будуць памятаць учынкі чалавека, яго справы. Нясецца трашчотка, гучыць, аб’ядноўвае пакаленні
